Herken je dat? Je werkt met jongeren en je ziet dat ze verdrietig zijn. Je wilt ze zo graag bijstaan. Maar ze lijken zo onbereikbaar als ze verdrietig zijn. Jongeren willen vaak geen podium voor hun verdriet. En maken het voor zichzelf kleiner: “Voor zijn ouders daar is het pas erg voor”, “Voor zijn broer en voor zijn zus die hebben het pas moeilijk”, “Ik ben maar een vriend….”. 

Dat was ook de reactie van Stijn: “Ik ben maar een vriend, voor zijn ouders en zijn zusje daar is het zo heftig voor”. Stijn en zijn vrienden hadden een paar maanden daarvoor eindexamen gedaan. Alle vrienden waren gelukkig geslaagd. Na de vakantie zouden ze allemaal aan een vervolgstudie beginnen.  

Een deel van de vriendengroep ging op vakantie naar Lloret de Mar. Stijn ging niet mee op vakantie, hij had er het geld er niet voor. Hij nam zich voor deze vakantie veel te gaan werken.  

De vakantie in Lloret werd een drama. Na een avond stappen is een van de jongens, Roy, van een balkon gevallen. Hij was direct dood. Hoe het precies kon gebeuren, daar liepen de verhalen over uiteen.  Stijn wist dat zijn vriend Roy wel eens overmoedig kon zijn als hij had gedronken. Stijn had vaak een goede invloed op Roy. 

Toen Stijn het nieuws hoorde flipte hij helemaal. Hij was boos, verdrietig maar vooral boos op zichzelf. Als hij wel mee was gegaan met de jongens dan was het vast niet gebeurd. Hij had Roy vast op andere gedachten kunnen brengen. 

Het afscheid was moeilijk. De jongens zochten naar manieren om Roy thuis, in hun eigen stad te eren. Maar dat verliep moeilijk. Er was onenigheid over de toedracht. Er was een wig geslagen tussen de jongens die wel mee op vakantie waren en degene die er niet bij waren.  

De jongens kregen het niet voor elkaar om steun bij elkaar te vinden. Iedereen zat op z’n eilandje van verdriet. Toen Stijn aan zijn nieuwe studie begon viel het zijn nieuwe studiegenoten op dat hij zo op slot zat. Ze gaven een signaal af aan de studiebegeleider. De studentenpsycholoog probeerde een afspraak te maken met hem maar hij hield alles af. Toen ze vol bleef houden flipte hij helemaal: “Ik heb niks nodig” en: “Die vrouw die snapt er niks van.” 

Als jongeren zoiets groots meemaken dan komt het niet vanzelf goed. Uiteindelijk kwam de groep vrienden van Roy bij elkaar en ze spraken uit waar ze mee zaten. Stijn was niet de enige met een schuldgevoel. Dat schuldgevoel, daar hadden ze allemaal last van. 

Dat het niet lekker zou lopen met deze jongens na zo’n heftige ervaring, dat hoeft toch niemand te verbazen. Als de hulp van hulpverleners niet aankomt breng dat de jongeren bij elkaar. Wie snapt jou beter dan degene met wie je dag en nacht optrekt, je vrienden? Maar ze hebben wel jou als professional nodig om samen te komen. 

Wil jij zo’n professional zijn die jongeren bij de hand neemt? Dan is de teamtraining Crisis in Kaart misschien iets voor jou en jouw collega’s! Bel me op 040-2405558 of stuur een mail naar info@rustnaimpact.nl. Je mag me natuurlijk ook een DM sturen. Ik plan graag een training met jullie in.